¡¡Buuuufffff!!

...¡¡empiezo a necesitar unas vacaciones!! Y creédme, saber que no voy a tenerlas hasta el próximo ¿febrero? se me empieza a hacer muy cuesta arriba.

En estos días de examenes, cuando empieza a hacer calor y no apetece quedarte encerrada en casa, cuando tus amigos ya empiezan a estar de vacaciones, cuando levantarte del sofá empieza a costarte, lo que menos te apetece es precisamente lo que tienes que hacer: estudiar. Pero es que entonces me da por pensar que en cuanto terminen estas semanas, ya estaré de lleno con el MIR (así, sin  ni siquiera un día de pausa), y lo que ahora son más o menos horas de estudiar se convertirán en un mínimo de 10h para poder rendir. Vamos, que estoy hastiada ahora y esto todavía no es nada.

Sólo quería pasarme por aquí a desfogarme un poco, que para algo fue el propósito inicial del blog, porque no, mi familia y amigos cada vez me entienden menos y no se hacen una idea de lo duros que serán estos meses para mí. De lo duros que ya son, en realidad... Hoy he decidido que no voy a quejarme o hablarles de estas cosas, porque creo que les suena a chino cada vez que les hablo de créditos de libre elección, matrículas extraordinarias, segundas vueltas, simulacros y demás; de hecho, creo que incluso desconectan cuando saco el tema, y eso sólo genera en mí rabia, impotencia y muy mal humor. La verdad, me gustaría que alguien me escuchara, pero no les culpo. Y a vosotros tampoco, porque sé que si no queréis aguantarme sólo tenéis que cerrar esta ventana (no os sintáis mal, cada uno tiene lo suyo).

De momento, yo la dejo abierta para ir apareciendo por aquí a tirarme de los pelos. Mientras, os dejo para sumergirme en el apasionante mundo de la Genética tras haber pasado un día entero dedicado a la Medicina Preventiva. ¿Qué planazo, eh? Pues mañana será exactamente igual. Y el otro, y el otro...

18 firmas:

Laque 4 de junio de 2010, 23:20  

Mucho ánimo! Después recogerás los frutos!!

Un beso.

Caparina 4 de junio de 2010, 23:50  

Anna... ho ratifico, la família i amics no ens enten, quan parlem d'examens que tenen "nosequantes" parts que s'han aprovar per separat, quan parlem de crèdits d'això i crèdits d'allò,... Però bé, els hem d'entendre, és tot complex! Fan el que poden per nosaltres, encara que no se'n surtn al 100%
A mi també m'està cansant estudiar... i penso en el que ve... i uf :S Però molt ànims guapa!!!!
Fins l'examen!

Estela Rengel 4 de junio de 2010, 23:57  

Me siento muy identificada, hubo una época de mi carrera en la que me pasaba exactamente lo mismo que a ti respecto a la familia y amigos. Se pasa mal, a mí me pasó factura, pero se sale, ya verás y aunque ahora todo te parezca oscuro y cuesta arriba, dentro de poco verás tus frutos y te sentirás llena.

Mucho ánimo, fuerza y suerte.
Un saludo.

req 5 de junio de 2010, 0:19  

...

Treintañera con hijo 5 de junio de 2010, 0:31  

Pues muchos animos. Me recuerdas a cuando estudiaba la carrera. Para mi es más duro estudiar que trabajar , porque trabajando cuando acabas la jornada te despides hasta el día siguiente, estudiando es jornada continua, sin fines de semana ni días de fiesta.
Piensa que ya te queda un día menos para acabar.

Leon 5 de junio de 2010, 1:14  

Jopé... :(

Nunca hemos hablado así en plan conversación larga, pero si en algún momento necesitas desahogarte, yo no cierro la ventana, se me da bien escuchar :P

¡Ánimo, que seguro que ahora lo ves mucho más negro de lo que es en realidad!

Y aunque no tengas vacaciones, en septiembre te sacamos de casa a rastras si hace falta ^_^

Atención Primaria Vigo 5 de junio de 2010, 2:16  

Bueno, no te preocupes que pa eso estamos, pa ayudarnos.

No merece la pena preocupar a tus padres con cosas que no van a entender nunca... cuando neceistes desahogarte, pos ya sabes... vienes por aquí y nos cuentas tu vida xDDD

Mamá (contra) corriente 5 de junio de 2010, 8:30  

Muchos ánimos, un empujoncito y ya!

Tirirí 5 de junio de 2010, 11:42  

Temo el dia en que tenga que dejar de lado mis pequeños placeres diarios.. y me meterme de lleno en el mir. Lo temo, porque me asaltarán dudas de si vale la pena dejar algo que tanto me importa por estudiar... El dia que dudo, intento acordarme de los tantos médicos que me dicen que tenemos la profesión más bonita del mundo.. y me los creo!

Unknown 5 de junio de 2010, 11:48  

Ho entenc MÒNICA, és només que tinc dies baixos on m'agradaria que m'entenguessin, però bé... ja passarà. Ànims també per tu :)

Gracias BUTTERFLIED, te creo porque ya he pasado por muchos de estos momentos duros, es sólo que ahora se avecinan peores que en otros tiempos y a veces, cuando me falta fuerza, sé que sería más fácil con algo más de apoyo. Pero sí, claro que saldré adelante :)

Siempre he pensado lo mismo TREINTAÑERA! A mí me encanta estudiar, pero siempre lo llevas a cuestas, incluso en tu tiempo libre estás pensando lo qué te queda por hacer... En cambio, en el trabajo, excepto algunos días, siempre que llego a casa desconecto hasta el día siguiente.

Es que no tengo vacaciones en septiembre LEON, pero ya te digo yo que si al final venís no será necesario sacarme a rastras, porque si hace falta me escapo :P

Así lo haré ACADÉMICO xDDD

Gracias a todos :D

Nebulina 5 de junio de 2010, 12:28  

No os dan una semana de vacaciones como en algunas academias?? porque si no tiene que ser brutal.Pero sé que lo sacarás bien.
ánimo!!! (la anato´mía patológica me está matando, así que te entiendo!)
Un beso!

LaU 5 de junio de 2010, 21:06  

Bueno Anna no te estreses y piensa que poronto esto te servira para algo y quetendras muchoo tiempo para descansar.
Un beso y ánimo:)

Marta 6 de junio de 2010, 3:47  

bueeeeeeno, estamos todos por un igual!! xD

por si sirve de algo, te entiendo perfectamente

un beso gigante!! y muchas energías!

Frank Lhermitte 6 de junio de 2010, 9:55  

No vayas a meterte de lleno en el estudio del MIR tras acabar el último examen.

Deberías dedicar, al menos, una semana a poner en orden apuntes, guardar cosas inservibles y esas cosas.

Ten en cuenta que el MIR es una carrera de fondo. Si ya empiezas desanimada pues mal que vamos :D

Unknown 6 de junio de 2010, 13:26  

En eso hay que pensar T'! De todos modos, yo creo que las cosas importantes como la família no hay que dejarla de lado... pero hay que aprender a llevar las dos cosas. Bienvenida y ánimo para ti también :)

La verdad es que sí NEBULINA, nos dan un par de semanas libres peeeeeeeeeroooooooo, yo tengo una recuperación extraordinaria del semestre pasado en esas semanas, por eso no tengo descanso. Vamos, que no es por la Academia, que ya se han encargdo de organizarlo bien, si no de mi tropezón en Endocrino >.<

Sí LAU, en eso pienso. Creo que cuando termine el MIR no pienso hacer absolutamente nada xDDD

Lo mismo digo MAR, ya queda muy poquito y el verano está detrás de la esquina, así que dale duro y a por todo!

Buff, TERON, como le he dicho a NEBULINA, en mi caso no va a ser posible... Pero no te preocupes, ya me tomaré una pequeña revancha en agosto o así ;)

Gracias a todos!!

Maitasun 6 de junio de 2010, 15:27  

Guapa, muchiiiisimo ánimo... en cuanto al tema de casa, se a lo que te refieres, porque en mi casa siempre ha pasado lo mismo.... parace que no les importa y que no valoran lo más mínimo el esfuerzo que hacemos para estudiar.... en fin..

Espero que estos días los hayas pasado mejor... ya sabes que si necesitas algo, sabes donde encontrarme!

Besotes

Inma 6 de junio de 2010, 21:37  

Hola Anna,

Yo solo quiero decirte que aquí me tienes, aunque últimamente no estoy muy allá tampoco.No sé si será cosa de la primavera, del verano o de qué, pero ando bastante desmoralizada tb. y con mi situación personal cada día más complicada, cada vez me lo ponen más cuesta arriba(vamos, ¡como pa darte ánimos).

Pasará. Piensa que pasará.

Debe ser muy estresante eso de las dos semanas y con cosas pendientes por el medio. Date un márgen, reorganizate y ¡pa alante!.

Es buena idea eso que te comentan de antes de meterte en el MIR tirar lo que no necesites y demás.
¿No podrías irte uno o dos días a algún sitio para reoxigenar?.

Piensa en lo que ya dejaste atrás, lo que has ido superando, ¡y lo que viene es pan comido!.
A mí la genética, así desde fuera no me parece para nada fea. ;)

Un besazo y ánimo.

Unknown 6 de junio de 2010, 23:14  

Pues sí MAITASUN, algo mejor ya estoy y en parte gracias a vosotros. Y sé que puedo contar contigo preciosa ;)

Vaya INMA, la verdad es que llevo tiempo sin hablar contigo, pero confiaba en que eso fuera buena señal... Si quieres alguna cosa cuenta conmigo, vale preciosa?

Un beso a las dos!!

Antecedentes personales

Contacto